platon’un her zamanki yönteminden farklı olarak kurgusal bir karakteri diyaloga eklediği metni. platon eleştirdiği kitleden mi çekindi bilinmez. ama ion homeros konusunda uzmanlaşmış bir rhapsod.

ion diyalogların demirbaşı sokrates ile karşılaşır. sokrates rhapsodun homeros konusundaki uzmanlığı üzerine konuşmak ister önce. bu uzmanlığın, şiir okumanın sezgisel olup olmadığını sorgular. sokrates için olmasa da platon için yoktan bir yaratım olamaz. varolanı ortaya çıkarabilir ya da taklit edebilir sanatçı ya da rhapsod. bu yüzden asıl tez konuşulmaya başlanır. şiir okuma sanatını zanaat olarak gören platon bunu kanıtlamaya girişir sokrates üzerinden. zanaat bilgeliğe yaklaştırmaz. platon devlet’inden bu yüzden sanatçıları dışlamıştır diyerek murdoch’un sorusuna da cevap vereyim buradan -konudan bağımsız olacak ama çok güzel kitaptır o da-. haliyle şiir okumak zanaat olduğu için ustalık gerektirdiği kadar öğrenmek kafidir. diyalogta homeros uzmanlığı kabul edilse de konu hesiodos’a geçince rhapsodun konuşamaması platon’un ekmeğine yağ sürer. eğer bilgeliğe sahip olsaydı başka şairler hakkında da konuşabilirdi. homeros konusunda da homeros’un şairliği dışında konuşamaması ion’u karikatürize eder. homeros’un anlattığı hikayelere hakim olamayışı mesleğin sınırlarında mıdır? platon için değildir. oyunculuk ve bilgelik hiçbir şekilde rhapsodluğun kaynağı olamaz. platon’un ilk dönem eserlerinden olması nedeniyle platon’un sanat kuramı için bir giriş niteliğinde diyalog.